Duch czasu

• Wiedza
• Julia R. Ziółkowska

Wiek XX zwany jest wiekiem awangard. Do głosu zaczęły dochodzić nowe prądy w sztuce, zupełnie nowe estetyki.

Przeciwieństwa w postaci koła pomiędzy dwoma biegunami=życie kolorów podstawowych pomiędzy życiem a śmiercią, Ilustracja do Duchowości w sztuce

W 1910 roku, 44-letni wówczas Wasyl Kandyński, skończył pisać O duchowości w sztuce, książkę powstałą na bazie wieloletnich luźnych zapisków. Opisuje w niej rzeczywistość wewnętrzną artysty w sposób bardzo obiektywizujący, a zarazem wytycza ścieżki, teoretyzując na temat podstaw tworzenia. Stwierdza, że nie ma teorii niematerialnego i niezbędne jest uczucie. Mówi o religii przy jednoznacznym stwierdzeniu, że ostatecznie wszyscy są ateistami.

Composition 8, Vassily Kandinsky, 1923

Dla niego schematem życia wewnętrznego jest duży trójkąt skierowany wierzchołkiem ku górze, podzielony na nierówne części. Szuka ducha sztuki.

Każdy, kto się zagłębia w ukryte, wewnętrzne skarby swej własnej sztuki, jest godnym zazdrości szczęśliwym budowniczym duchowej piramidy, która sięgnie nieba.

Człowiek ma muzykę w sobie, a kolor i forma to niezbędne elementy służące do osiągnięcia celu w malarstwie. Bada ich wzajemny wpływ na siebie. Wszystkie środki są święte jeżeli są konieczne, artysta zaś musi mieć coś do powiedzenia, ponieważ jego głównym celem nie jest opanowywanie formy, lecz dostosowanie jej do treści.

Circles in a Circle, Vassily Kandinsky, 1923

Kandyński intuicyjnie odkrywa główne prawdy wiary, eksplorując archetyp tworzenia, śmiało wchodząc w przestrzenie i zależności treści i formy na przecięciu odkrywczych doznań.