W przestrzeni własnych myśli

• Fotomanipulacje
• Tomasz Pawelec

Fotografia daje możliwość na kreację własnego świata, który należy w stu procentach tylko do nas. Jeśli nawet świat ten nosi znamiona zbioru jedynie zapożyczonych i zasłyszanych przez nas informacji, to jest to wciąż nasza prywatna ich interpretacja, równie cenna.

Cenię fotografię za ten moment, w którym zagłębić mogę się w przestrzeni własnych myśli, aby wyciągnąć z nich, te zdające się być wartymi realizacji. Jest to materiał początkowy i myślę, że najważniejszy. Później jest czas na realizację. Nie robię wielu zdjęć. Dzieje się tak chyba dlatego, że dążę do tego, aby każde jedno było dla mnie równie ważne, a proces ten wymaga czasu. Staram się zwykle działać intuicyjnie i naturalnie. W momencie, w którym nie czuję, że powinienem coś fotograficznie utrwalić, nie sięgam po aparat. Próbuję wartościować pomysły realizując jedynie te, które wydają mi się ważne. Mam świadomość, że ich waga dostrzegana może być jedynie przeze mnie, ale to nic. Codziennie zauważam korzyści płynące z tego procesu. Dostrzegam to jak się zmieniłem, ilu rzeczy dowiedziałem się o sobie. Życie jest podróżą, która w dzisiejszych czasach coraz częściej zaczyna przypominać pogoń. W kontekście tego biegu, fotografia daje niespotykaną możliwość, aby zwolnić na chwilę, zastanowić się nad rzeczami, które są dla nas ważne. Możemy dać sobie szansę na to, aby żyć pełniej, zastanowić się nad tym, dokąd zmierzamy i w jakim celu.

Spotkałem na swojej drodze kilku wspaniałych ludzi, którzy pokazali mi, że można iść przez swoje życie z pasją, która w gorszych dla nas momentach potrafi działać jak tarcza. Fotografię traktuję, jako zajęcie ważne i wymagające. Często na efekty swojej pracy i nauki w tej dziedzinie musimy czekać wiele lat i raczej brak tu progresu widocznego z dnia na dzień. Przydaje się dużo cierpliwości. Po drodze zdarzało mi się napotykać momenty zwątpienia, jednak odnoszę wrażenie, że właśnie ta walka z samym sobą jest w tym zajęciu najważniejsza i z czasem potrafimy ją należycie docenić.

Z biegiem lat wizerunek naszych twarzy na fotografiach ulega zmianie. Zmienia się też sposób, w jaki postrzegamy świat. Po czasie zwracamy uwagę na inne rzeczy i robimy to też w inny sposób. Patrzymy w sposób dojrzalszy i mądrzejszy. Być może nie wszyscy od razu docenią to, co robimy, istnieje też duże prawdopodobieństwo, że nie nastąpi to nigdy, jednak, gdy w swoich oczach, choć trochę dzięki temu zaczęliśmy siebie lubić, to jest to bardzo dużo.

Cenię sobie fotografię czarno-białą, o ascetycznym wyrazie. Za oszczędność formy, możliwość zwrócenia uwagi na fakturę i światło. Jeśli chodzi o technikę to uważam, że dobra jest każda, która pozwala nam na realizację własnych zamierzeń. Nie odważyłbym się na próbę określenia definicji sztuki wartościowej. Jako ludzie jesteśmy przecież tak różni i sposób postrzegania rzeczywistości przez nas jest tak odmienny, że w naturalny sposób nasza twórczość przybiera różne formy. Moim zdaniem każda, która jest autentyczna i szczera zasługuję na uwagę – niezależnie od tego, w jakiej fazie swego rozwoju jest.

Tomasz Pawelec

Urodził się w 1991 roku. Ukończył Wydział Filmu i Fotografii w Wyższej Szkole Sztuki i Projektowania w Łodzi. W fotografii interesuje go portret oraz autoportret. W swoich pracach stara się pozostawić przestrzeń dla podświadomości odbiorcy, zapraszając go do zanurzenia się w zakątkach subiektywnie wykreowanego świata. Przedstawiane przez niego sylwetki postaci często wyglądają na wyalienowane, zdeformowane lub skrywają twarz. Towarzyszy im atmosfera niepokoju oraz pustki. W swojej pracy wykorzystuje techniki cyfrowe, co pozwala mu na niczym nieograniczoną kreację świata z jego wyobraźni. W sztuce inspiruje go malarstwo surrealistyczne i ekspresjonistyczne. Aktualnie mieszka w Warszawie.

Strona internetowa: www.tomaszpawelec.com.